
Η εμμονή της γραμμικής σκέψης δεν αποτελεί από ότι φαίνεται μόνο ορμέμφυτη ανθρώπινη ιδιότητα αλλά παράλληλα και πολιτική αντιπερισπασμού σε όποιους αντιτίθενται στις διάφορες ελιτ-εξουσίες. Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους με ένα μοναδικό χαοτικό τρόπο που είναι αδύνατον από οποιονδήποτε και καθ’ οιανδήποτε τρόπο, να αποτρέψει το πέταγμα της πεταλούδας στα δάση του Αμαζονίου να μην προκαλέσει τυφώνες στο Τέξας της Αμερικής όπως το παρομοίασε την δεκαετία του 1960 ο Edward Lorenz στην περίφημη διατύπωση του για την θεωρία του χάους.
Πόσο μάλλον χαοτικά και μη ντετερμινιστικά (αιτιοκρατικά) είναι τα όσα μας περιβάλλουν όταν μιλάμε για την Οικονομία. Και όταν λέμε ντετερμινιστικά, εννοούμε ότι η μελλοντική συμπεριφορά τους, την οποία προσπαθούμε να εξιχνιάσουμε μετά σθένους, καθορίζεται πλήρως από τις αρχικές συνθήκες. Κάπως έτσι, ο συρφετός των ‘σύγχρονων’ οικονομολόγων εναρμονιζόμενος πολλάκις με τις αξιώσεις και τις επιθυμίες των εκάστοτε κυβερνώντων, θεωρεί ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα είναι Tabula Raza που μπορεί να οδηγηθεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα εάν και εφόσον οι αρχικές πολιτικές, τα μέτρα και οι τακτικές προκαθορισθούν με ακρίβεια. Εξ ου και η ‘θρησκειολογία’ του κεϋνσιανισμού, του μονεταρισμού, κλπ.
Ωστόσο, στον πραγματικό κόσμο δεν είναι έτσι ή καλύτερα, δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι. Ας πάρουμε για παράδειγμα το φαινόμενο της καταχρηστικά λεγόμενης ‘παγκοσμιοποίησης’. Ένας καλοπροαίρετος παρατηρητής, θα αντιληφθεί άμεσα ότι αυτό που συμβαίνει εδώ και δύο χρόνια, πρώτα με την πανδημία του Covid-19 και εν συνεχεία με την Ρώσο-Ουκρανική πολεμική σύγκρουση, αποτελεί ταυτόχρονα και μια εν δυνάμει ‘χρεοκοπία’ της ίδιας της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας η οποία ως σύστημα επιβολής της ισορροπίας δυνάμεων στον πλανήτη κυρίως μετά το 1989 και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου αποτέλεσε τον στρατηγικό σχεδιασμό κυριαρχίας του αμερικανικού παράγοντα.
Τώρα, η παγκοσμιοποίηση πιστοποιεί ότι δεν απαντάται πουθενά στο Σύμπαν η έλλειψη του νόμου της δράσης-αντίδρασης εκτός βέβαια εάν εμπλέκονται οι ευσεβείς πόθοι των αρχόντων της εξουσίας, τόσο πολιτικής όσο και οικονομικής. Η ενεργειακή κρίση, ο πληθωρισμός, η κατάρρευση των εφοδιαστικών αλυσίδων δεν αποτελούν ‘παράπλευρες απώλειες’ του πολέμου στην Ουκρανία μόνο αλλά κύρια είναι προϊόν συσσωρευμένων παραγόντων όπως τα ατυχή lockdowns για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η ακόρεστη δίψα για ‘ποσοτική χαλάρωση’ και την αθρόα ‘εκδοση’ fiat money από τις κεντρικές τράπεζες της Δύσης και η ονείρωξη ΗΠΑ και Ευρώπης για μια ‘πράσινη’ οικονομία βασισμένη στις ΑΠΕ μέχρι το 2050 και μάλιστα, πάση θυσία…