ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα και στην Κλίνη του Προκρούστη…η Ευρωπαϊκή Ένωση: Μερικές Σκέψεις

Η εμμονή της γραμμικής σκέψης δεν αποτελεί από ότι φαίνεται μόνο ορμέμφυτη ανθρώπινη ιδιότητα αλλά παράλληλα και πολιτική αντιπερισπασμού σε όποιους αντιτίθενται στις διάφορες ελιτ-εξουσίες. Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους με ένα μοναδικό χαοτικό τρόπο που είναι αδύνατον από οποιονδήποτε και καθ’ οιανδήποτε τρόπο, να αποτρέψει το πέταγμα της πεταλούδας στα δάση του Αμαζονίου να μην προκαλέσει τυφώνες στο Τέξας της Αμερικής όπως το παρομοίασε την δεκαετία του 1960 ο Edward Lorenz στην περίφημη διατύπωση του για την θεωρία του χάους.

               Πόσο μάλλον χαοτικά και μη ντετερμινιστικά (αιτιοκρατικά) είναι τα όσα μας περιβάλλουν όταν μιλάμε για την Οικονομία. Και όταν λέμε ντετερμινιστικά, εννοούμε ότι η μελλοντική συμπεριφορά τους, την οποία προσπαθούμε να εξιχνιάσουμε μετά σθένους, καθορίζεται πλήρως από τις αρχικές συνθήκες. Κάπως έτσι, ο συρφετός των ‘σύγχρονων’ οικονομολόγων εναρμονιζόμενος πολλάκις με τις αξιώσεις και τις επιθυμίες των εκάστοτε κυβερνώντων, θεωρεί ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα είναι Tabula Raza που μπορεί να οδηγηθεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα εάν και εφόσον οι αρχικές πολιτικές, τα μέτρα και οι τακτικές προκαθορισθούν με ακρίβεια. Εξ ου και η ‘θρησκειολογία’ του κεϋνσιανισμού, του μονεταρισμού, κλπ.

               Ωστόσο, στον πραγματικό κόσμο δεν είναι έτσι ή καλύτερα, δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι. Ας πάρουμε για παράδειγμα το φαινόμενο της καταχρηστικά λεγόμενης ‘παγκοσμιοποίησης’. Ένας καλοπροαίρετος παρατηρητής, θα αντιληφθεί άμεσα ότι αυτό που συμβαίνει εδώ και δύο χρόνια, πρώτα με την πανδημία του Covid-19 και εν συνεχεία με την Ρώσο-Ουκρανική πολεμική σύγκρουση, αποτελεί ταυτόχρονα και μια εν δυνάμει ‘χρεοκοπία’ της ίδιας της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας η οποία ως σύστημα επιβολής της ισορροπίας δυνάμεων στον πλανήτη κυρίως μετά το 1989 και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου αποτέλεσε τον στρατηγικό σχεδιασμό κυριαρχίας του αμερικανικού παράγοντα.

               Τώρα, η παγκοσμιοποίηση πιστοποιεί ότι δεν απαντάται πουθενά στο Σύμπαν η έλλειψη του νόμου της δράσης-αντίδρασης εκτός βέβαια εάν εμπλέκονται οι ευσεβείς πόθοι των αρχόντων της εξουσίας, τόσο πολιτικής όσο και οικονομικής. Η ενεργειακή κρίση, ο πληθωρισμός, η κατάρρευση των εφοδιαστικών αλυσίδων δεν αποτελούν ‘παράπλευρες απώλειες’ του πολέμου στην Ουκρανία μόνο αλλά κύρια είναι προϊόν συσσωρευμένων παραγόντων όπως τα ατυχή lockdowns για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η ακόρεστη δίψα για ‘ποσοτική χαλάρωση’ και την αθρόα ‘εκδοση’ fiat money από τις κεντρικές τράπεζες της Δύσης και η ονείρωξη ΗΠΑ και Ευρώπης για μια ‘πράσινη’ οικονομία βασισμένη στις ΑΠΕ μέχρι το 2050 και μάλιστα, πάση θυσία…

Σελίδες: 1 2

Οι Πράσινες Αυταπάτες της Δύσης Ενδυνάμωσαν τον Πούτιν *

Ενώ εμείς απαγορεύαμε τα πλαστικά καλαμάκια, η Ρωσία έκανε γεωτρήσεις και διπλασίαζε την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας.

Πώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν -ένας άνθρωπος που κυβερνά μια χώρα με οικονομία μικρότερη από αυτή του Τέξας, με μέσο προσδόκιμο ζωής 10 χρόνια χαμηλότερο από αυτό της Γαλλίας- κατάφερε να εξαπολύσει μια απρόκλητη επίθεση πλήρους κλίμακας στην Ουκρανία;

Υπάρχει μια βαθιά ψυχολογική, πολιτική και σχεδόν πολιτισμική απάντηση σε αυτό το ερώτημα: Θέλει η Ουκρανία να είναι μέρος της Ρωσίας περισσότερο από ό,τι η Δύση θέλει να είναι ελεύθερη. Είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει τεράστιες απώλειες σε ζωές και θησαυρούς για να το πετύχει. Υπάρχουν σοβαρά όρια στο πόσα είναι διατεθειμένες να κάνουν στρατιωτικά οι ΗΠΑ και η Ευρώπη. Και ο Πούτιν το γνωρίζει.

Από αυτή την εξήγηση, όμως, λείπει μια ιστορία για την υλική πραγματικότητα και τα βασικά οικονομικά – δύο πράγματα που ο Πούτιν φαίνεται να κατανοεί πολύ καλύτερα από τους ομολόγους του στον ελεύθερο κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Σελίδες: 1 2

Οι Ρωσικές Κυρώσεις Απειλούν το Δολάριο ως το Παγκόσμιο Αποθεματικό Νόμισμα**

Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, ο κόσμος βρέθηκε σε κατάσταση σοκ όταν οι δυτικές δυνάμεις ανακοίνωσαν ότι θα χρησιμοποιήσουν την πυρηνική επιλογή εναντίον της Ρωσίας σε αντίποινα για την εισβολή της στην Ουκρανία – κυρώσεις κατά της κεντρικής τράπεζας της χώρας και στοχευμένες αποπομπές βασικών τραπεζών από το SWIFT, μια κίνηση που έχει ουσιαστικά αποκλείσει τη Ρωσία από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και έχει αφήσει την τεράστια εξαγωγική βιομηχανία πετρελαίου της – βασική σανίδα σωτηρίας για το καθεστώς Πούτιν – σε εκκρεμότητα. Αλλά ο πραγματικός λόγος για το σοκ είναι ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα χρησιμοποιήθηκε ως όπλο εναντίον μιας οικονομίας της G20, δημιουργώντας ένα σαφές προηγούμενο για το πώς η Δύση θα μπορούσε και θα μπορούσε να αντιδράσει σε οποιοδήποτε άλλο έθνος ακολουθούσε τα βήματα της Ρωσίας (κάτι που η Κίνα σαφώς εξετάζει απέναντι στην Ταϊβάν και μελετά προσεκτικά το πώς ακριβώς η Δύση αντιδρά στη Μόσχα),

Σελίδες: 1 2

Η Αναπόφευκτη Αντιπαλότητα: Αμερική, Κίνα και η Τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων *

Ήταν μια βαρυσήμαντη επιλογή. Πριν από τρεις δεκαετίες, ο Ψυχρός Πόλεμος έληξε και οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν κερδίσει. Ήταν πλέον η μοναδική μεγάλη δύναμη στον πλανήτη. Σκανάροντας τον ορίζοντα για απειλές, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ έμοιαζαν να έχουν ελάχιστο λόγο ανησυχίας -και κυρίως όχι για την Κίνα, μια αδύναμη και φτωχή χώρα που είχε ευθυγραμμιστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης για πάνω από μια δεκαετία. Υπήρχαν όμως κάποια δυσοίωνα σημάδια: Η Κίνα είχε σχεδόν πενταπλάσιο πληθυσμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες και οι ηγέτες της είχαν υιοθετήσει την οικονομική μεταρρύθμιση. Το μέγεθος του πληθυσμού και ο πλούτος είναι τα κύρια δομικά στοιχεία της στρατιωτικής ισχύος, οπότε υπήρχε σοβαρή πιθανότητα η Κίνα να γίνει δραματικά ισχυρότερη τις επόμενες δεκαετίες. Δεδομένου ότι μια ισχυρότερη Κίνα θα αμφισβητούσε σίγουρα τη θέση των ΗΠΑ στην Ασία και ενδεχομένως και πέρα από αυτήν, η λογική επιλογή για τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σαφής: να επιβραδύνουν την άνοδο της Κίνας.

Σελίδες: 1 2

Η Ελληνική Οικονομία στον «Αυτόματο Πιλότο» του Χρέους – Για Πόσο Ακόμα;

Τι κοινό μπορεί να έχουν 4 κρίσεις την τελευταία 2ετία εκτός από την αυτονόητη απάντηση ότι όλες διαχειρίστηκαν ανεπιτυχώς από την ίδια κυβέρνηση; Η κρίση της πανδημίας, η φυσική καταστροφή της «Μήδειας», οι φωτιές του καλοκαιριού του 2021 και σχετικά πρόσφατα, η σφοδρή κακοκαιρία της «Ελπίδας». Όλοι σχεδόν, από αυτούς που άσκησαν κριτική στην αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού επικεντρώθηκαν, κυρίως, στις κυβερνητικές «αρρυθμίες» και στις λάθος αποφάσεις ή ακόμη και στην μη λήψη αποφάσεων εντελώς.

               Ωστόσο, φαίνεται ότι η μνήμη του ανθρώπου είναι συχνά-πυκνά αρκετά αδύναμη ή θέλει συνειδητά να μην ανακαλεί καταστάσεις δυσάρεστες και εξαιρετικά δύσκολες που έχει βιώσει κατά το παρελθόν. Αυτές είναι τα 3 μνημόνια που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις της χώρας την τελευταία 10ετία και την υποθήκευσαν για αρκετές 10ετίες, παραχωρώντας κατά πρωτάκουστο τρόπο στα ιστορικά χρονικά των κρατών, όντας σε ειρηνική περίοδο, την εθνική της κυριαρχία στον έλεγχο των δανειστών της, E.Ε, ΔΝΤ, κλπ.

               Με λίγα λόγια…Τι ακριβώς θα περιμένατε από μια χώρα όταν μετά από σχεδόν 11 χρόνια εφαρμογής του 1^ου μνημονίου, το δημόσιο χρέος έχει πλέον υπερβεί τα 408 δις ευρώ, ποσόν που αντιστοιχεί στο 230% του ΑΕΠ;[i]

Σελίδες: 1 2

Η Στροφή

Για πολλά χρόνια -στην πραγματικότητα, για το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικά συνειδητοποιημένης ζωής μου- ένιωθα ασφαλής με τις πεποιθήσεις μου. Η αλήθεια και η δικαιοσύνη, πίστευα, έτειναν προς τα αριστερά. Αν ήσουν κάποια εκδοχή ενός αξιοπρεπούς ανθρώπου, νοιαζόσουν για τους λιγότερο τυχερούς από σένα, πράγμα που σήμαινε ότι υποστήριζες ένα σωρό μέτρα που αποσκοπούσαν στο να εξισορροπήσουν λίγο τους όρους ανταγωνισμού. Μερικές φορές, τα μέτρα αυτά είχαν απρόβλεπτες συνέπειες (βλ. Josef Stalin), αλλά αυτό δεν ήταν αρκετός λόγος για να απελπιστείς από τη μακρά πορεία προς την ισότητα. Εξάλλου, δεν υπήρχε σχεδόν καμία εναλλακτική λύση: Στην άλλη άκρη του πολιτικού υπέρθυρου καραδοκούσαν κατάπτυστα ερπετά, Δεξιοί που είτε δεν νοιάζονταν για τίποτα άλλο παρά για τα δικά τους μικροκομματικά οικονομικά συμφέροντα είτε, ακόμη χειρότερα, νοσταλγούσαν τους καλοκάγαθους -ισμους που κήρυτταν την προκατάληψη και το μίσος. Ήμασταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Ήμασταν ο λαός. Ήμασταν αυτοί που έδιναν μια ευκαιρία στην ειρήνη. Και, ανεξάρτητα από το παρόν, ήμασταν πάντα το μέλλον.

Σελίδες: 1 2